WZÓR NA PRACOHOLIZM

Czy jestem już pracoholiczką_kiem czy po prostu żyję – normalnie, jak każdy?
Czy jesteśmy w stanie to odróżnić w społeczeństwie, w którym nałóg ten jest tak wysoce akceptowalny, żeby nie pokusić się o słowo gloryfikowany?

Wzór na pracoholizm mamy wszędzie – w domu, wśród znajomych, w szkole, w mediach. Od dziecka jesteśmy uczeni do bycia ambitnym i pracowitym. Kiedy odpoczywamy – marnujemy czas, jesteśmy leniwi. Przecież najpierw praca, a potem odpoczynek, *sick*.
Co więcej, taki przykład życia traktowany jest jak moda, szyta na miarę i sprzedawana w kolorowej, miękkiej podszewce, która obiecuje dolary, luksus, splendor i przede wszystkim szacunek społeczny. Biegniemy jak za złotym cukierkiem za obietnicą sukcesu, który jak się okazuje – nigdy nie jest wystarczający, bo zawsze można bardziej, więcej, lepiej.

Czy zdążymy zatrzymać się na czas? I czy wiemy, które odpuszczam jest dla nas dobre? A przede wszystkim – czy mamy siłę do tego, aby wyłamać się z tej mody? Nasze życie to zawsze nasz wybór. Mimo tego, że jest to trudne, obiecuję sobie publicznie wyłamać się z tego biegu i stworzyć modę alternatywną pod tytułem work-life balance. Mam nadzieję, że wspólnie, z częścią z Was.

Jak to się mówi – zróbcie hałas, bo od słowa się wszystko zaczyna – a od rozmów wśród Waszych bliskich może się zacząć nowy świat.

link do podkastu

link do playlisty

Monika Tomaszewska