NIENATURALNY PRACOHOLIZM

Ostatnio się trochę przepracowałam. W sytuacjach mocno już przytłaczających moja mama wysyła mnie na spacer do ogrodu (tak, zdarzyło mi się tam raz zgubić telefon w zaspie śniegu i szukać pół godziny, zaprzepaszczając moją próbę pokochania zimy).

Pracoholizm jest dla mnie czymś nienaturalnym, niewygodnym, ograniczającym i przytłaczającym. Od razu nasunął mi się kontrast jaki powstaje pomiędzy człowiekiem – czystą naturą złożoną z obłych kształtów, a kanciastymi przedmiotami towarzyszącymi nam podczas pracy. Czy jeszcze ktoś zna to uczucie odrealnienia i wyobcowania kiedy po kilku dniach nieustannej pracy przed komputerem wychodzi się z domu?

Moja Puzzlarka, pomimo już zniekształconej i lawirującej w przestrzeni pozycji, dalej próbuje złapać wszystkie zadania dookoła siebie.  Ja znajduję ratunek w naturze: nas samych, w szumiących drzewach, zapachu pachnących latem owocach czy w ciszy zamkniętej w zimowym puchu – tej chwili spokoju, skupienia na tym co widzę, słyszę i czuję. W takich momentach można zdać sobie sprawę, że niezrobienie którejś z rzeczy nie wywoła końca świata (z reguły), a sztuka odpuszczania może być bezcenna.

PS. Obróć grafikę i układaj według preferowanej strony! Puzzlarka może się pochylać, spadać, walczyć z wiatrem.

link do podkastu

link do playlisty

Kinga Przepiórkiewicz